ДИАЛЕКТИЗМ^ОИ ЛЕКСИКИИ ХОССА, КИ ХУСУСИЯТИ
ФЕЪЛЙ ДОРАНД
Саидова Ц.С.
Донишгоуи давлатии омузгории Тоцикистон ба номи С. Айни
Бамаврид истифода кардани диалектизмхои фарохистеъмоли феъл дар асархои бадей имкон медихад, ки адибон ашё ва ходисахоро зинда, вокей ва муассир ба тасвир гиранд, амалиёт, вазъи рухиву равонии персонажхоро равшан руйи дафтар биёранд. Феълхо нисбат ба дигар категориями нутк хусусиятхои зиёди бадей ва тобишхои эхсосиву муассирй зохир мекунанд. Аз ин ру, тавассути онхо ба эхсосоти хонанда таъсир расондан ва уро барои пурра дарк кардани максади персонаж ва мароми эчодии нависанда омода сохтан мумкин аст. Нависандаи рус А.Югов менависад, ки: «Феъл пурчилотарин ва зиндатарин хиссаи нутк мебошад. Дар феъл хуни сурх, хуни нихоят ботароват, хуни артерияи забон чорй аст» [6, с.38]. Дар асархои А.Самад диалектизмхои феъл зиёд мавриди истифода карор гирифтаанд. Сабаб он аст, ки феълхо нисбат ба дигар хиссахои нутк сермаъноанд, имкониятхои бисёри тасвирй доранд, суханро дар гардиш меоранд, дар онхо эхсосоти хаячонбахш пурзур аст. Ба ин маънй В.В.Виноградов мегуяд, ки «...дар феъл маънй ва тобишхои маъной бештару пурзуртар ба мушохида мерасанд» [1, с.7].
Дар таълифоти А.Самад ду гурухи диалектизмхои феъл ба кор рафтаанд: а) феълхои сода; б) феълхои таркибй. Диалектизмхои феълхои сода теъдоди зиёд надоранд. Бо вучуди ин, дар бобати таъмини тобишхои услубй ва эхсосотиву муассирии сухан ба муаллиф кумак кардаанд. Ба ин гурух вожахои шуридан, таранчидан, Fурунгидан, хамбидан, чалидан, пукидан, пакидан, тапидан, палмосидан ва амсоли инхоро дохил намудан мумкин аст.
Диалектизмхои феълхои сода аз нигохи маънй ба ду гурух чудо мешаванд:
а) Диалектизмхое, ки амали инсонро ифода мекунанд: шуридан, пакидан, таранчидан, чалидан, пукидан ва г.
Вожаи шуридан дар лахчахои чанубй маънихои зиёд дорад, ки яке аз онхо «даруни хурокро бо кошук ё даст кофтан» мебошад. Дар «ФГЧ,ЗТ» калимаи мазкур ба маънии «чустан, чустучу кардан» низ зикр ёфтааст (с.931). А.Самад онро дар киссаи «Махбус» (ШС) дар сухани тасвирй ба маънии «бо нуги панчахо даруни хурокро кофтан» кор фармудааст, ки максади у аз истифодаи он айнан ба калам гирифтани вазъи психологии персонаж ва чалб намудани диккати хонанда ба мухит мебошад.
Фил ... хашмгину бедимог бо нуги чангол шуларо мешурид (с.11).
Дар ин чумла диалектизми шуридан бо калимахои шула, чангол, хашмгин, бедимоF дар алокаи мантикй оварда шудааст, ки ин, аз як тараф, ба хотири ифодаи айнияти фикр, офаридани лавхаи бадей, ширадор ва нишонрас баромадани тасвир бошад, аз дигар тараф, барои нишон додани муносибати нависанда бо персонаж ва таъмини хусусияти миллии забони асар аст.
Адиб ба персонаж муносибати мусбат надорад, чунки вай хеле беинсоф, чохилу котил аст. Ана хамин муносибати манфии худро зимни истифода аз диалектизми шуридан, калимаи омиёнаи чангол, вожаи адабии хашмгин ва фразеологизми бедимоF, ки ин хама дар ифодаи маънихои дурушт истеъмол меёбанд, ба калам додааст. Мароми нависанда аз ин тарзи ифода баёни эхсосоти пур аз нафрат нисбат ба хамин гуна ашхос ва хам таъмини халкияти забони асар мебошад.
Диалектизми таранчидан маънии «сахт кашида бастан, таранг карда бастан» -ро ифода мекунад [5, с.710]. Калимаи мазкур хусусияти услубй дошта, дар мавриде ба кор бурда мешавад, ки нависанда нисбат ба ашёи тасвир хусни таваччух дорад. Илова бар ин, таранчидан аз чихати маънй аз таркибхои таранг кашидан, сахт бастан болотар меистад, зеро вай «таранг кардан ё сахт кашида бастан» - и мукаррарй нест, балки «нихоят сахт, аз хад зиёд таранг кашида бо банд бастани ягон ашё» мебошад. Ана хамин тобиши маънй ва чилои услубии таранчиданро ба эътибор гирифта, А.Самад онро дар «КД» хангоми нишон додани пухтакории Мирзои човандоз зимни сахт баста мондани зин дар пушти асп ба кор андохтааст:
Акаи Мирзо ... тасмаи зертангу забартангро сахт таранчида мустахкам кард. (с.107-108).
Нависанда диалектизми таранчиданро дар сухани тасвирй истифода кардааст, ки ин чанд сабаб дорад: а) аз нигохи маънй аз муродифхои адабии худ баландтар меистад; б) дар талаффуз содаву равон садо медихад; в) аз чумлаи диалектизмхои фаъол аст, ки дар хама лахчахои чанубй истеъмол меёбад ва бо муодилхои адабии худ ракобат карда метавонад; г) тобиши махсуси эхсосй зохир намуда, чихати услубии суханро кувват мебахшад; г) заминаи
классикй дорад.
Феъли ланчавии чалидан мансуб ба ланчанои чанубист, ки бо маънии ба «мувофика расидан» истеъмол меёбад. Ин вониди лугавй сермаъност ва дар «ФГЧ,ЗТ» боз чанд маънии дигари он зикр ёфтааст (с. 818). А.Самад онро дар повести «КД» бо намон маънии боло истифода кардааст. Ч,ойи корбасти он нутки персонаж - Шонин мебошад.
Калимаи мазкур дар асл маънии мусбат дорад, аммо, намин ки намчун феъл ба он пешванди на- намрон гардад, маънии манфй зонир менамояд ва муносибати нохуши ду нафар ё ду гуруни одамонро ифода мекунад.
Гап байни мо неч гон намечалад, обу оташ барин мо (с. 149).
Феъли чалидан дар таносуб бо исми гап оварда мешавад. Дар мисоли боло адиб намин масъаларо дар нутки ланчавй ба нисоб гирифта, ин ду вожаро дар иртиботи намдигар карор додааст.
Дар ин чумла диалектизми мазкур аз руйи зарурияти услубй ба кор рафтааст, ки инро ба таври зерин арзёбй намудан мумкин аст: а) барои характеристикаи нутки персонаж; б) барои нишон додани ноогонии персонаж аз меъёрнои забони адабй; в) барои фардй кардани нутки персонаж; г) барои таъмини халкияти забони асар.
Чунон ки гуфта шуд, хусусияти тасвирии феъл нисбатан бештар аст ва бадеияти забони асарро хубтар таъмин карда метавонад. Х,амин гуна имконият дар феълнои шевагй зиёдтар энсос мегардад. Бо ёрии диалектизмнои феъл амал вокей ифода меёбад. А.Самад феълнои шевагиро дар тасвири вокеанои маъмули чомеа истифода мебарад. Диалектизми чалидан намунаи барчастаи ин даъвй мебошад.
Диалектизмнои пакидан ва пукидан дар ланчанои чанубй муродифи якдигар буда, дар ифодаи маънии «сергапй кардан, лаккидан» ба кор мераванд. Гайр аз ин, дар «ФГЧ,ЗТ» боз баъзе тобишнои маъноии онно ба кайд гирифта шудаанд (с. 525, 557).
Вокеан, ин ду феъл маънии мусбат надоранд. Аз ин ру, дар мавридное ба кор мераванд, ки гуянда нисбат ба мусониб бо чашми нафрат менигарад.
- Кошкй ин об не, пива мешуд, панлуи нар дуямон яктогй бева мешуд...
- Напак! (с.59).
Мисли ин диалектизми пукидан дар «КД» нангоми тасвири ланзаи сарзаниши хаёлии Шох,ин ба Амир ба кор рафтааст:
Баъд зиндагии онно нагз мешаваду пукидану русиёнии ту мемонад (с.156).
Дар нар ду мисол феълнои пакидан ва пукидан дар нутки персонажно ба кор рафтаанд, ки ин ду сабаб дорад: а) адиб тавассути онно нутки персонажноро фардй карда, намзамон, манали зисти онноро нишон додан хостааст; б) нависанда ба меъёри адабй ворид гардидани онноро тарафдор нест, зеро онно дар забони адабй муодилнои услубан бакувватар доранд.
Чи тавре ки мебинем, дар нутки персонажно ба чуз диалектизмх,ои пакидан ва пукидан калиманои омиёнаи бева ва русиёх, нам корбаст гардидаанд, ки онно низ аз вожанои муътадилмаънй нестанд ва намеша дар услуби дурушт ба кор мераванд. Нависанда онноро бо диалектизмнои феъл тавъам оварда, ба ин восита кушиш кардааст, ки халкияти забони асар ва чинати муассирии нуткро пурзур намояд.
б) Феълное, ки ба амали нам инсон ва нам чонварон дахл доранд: Fурунгидан, хамбидан, палмосидан ва г.
Диалектизми Fурунгидан дар ланчанои чанубй маънии «гуридан, шуридан, гур - гур кардан» - ро ифода мекунад. Дар «ФГЧ,ЗТ» илова бар ин, боз чанд маънии дигари он зикр ёфтааст (с. 192).
Ин калима дар повестнои «КД» ва «АБ» нам дар нутки персонаж ва нам дар сухани тасвирй мавриди истифода карор гирифтааст. Ба воситаи он нависанда ба гуфтор чоннокй мебахшад ва нолати психологии персонажро бозгу месозад.
Персонажи манфии «КД» - Тоир як шахсест маккор, пурнилла ва наромхур. А.Самад тавассути феъли Fурунгидан хислати каллобй, фиребгарию дуруггуии уро, ки подабони денаро бо тунмат ба дуздй айбдор сохтанй мешавад, тасвир намудааст:
Ту як соли дигар молбонй кунй, мардум хонахароб мегарданд- нафратомез Fурунгид Тоир (с. 132).
Дар «АБ» нависанда калимаи Fурунгиданро дар мавриди нишон додани ланзаи асабонияти персонаж ба кор бурдааст. Ба ин восита у хонандаро ба наёти мардуми кунистон, ки он чо наклиёти асосй хару асп аст, ошно месозад ва, аз чониби дигар, забони повестро ба забони халк наздик бурда, чинати муассирии суханро кувват мебахшад:
-Як гапно мегуй, ки ... чашм аз барфу шамол наканда, табъаш хира Fурунгид Панлавон (с.107).
Дар нар ду мисол нам феъли мазкур дар тасвири адиб истифода шудааст. Ин ба он хотир
аст, ки у мехонад дар баробари таркиби Fур - Fур кардан шакли Fурунгидан, ки рехта ва мувофики коидаи феълсозии забони точикй аз калимаи таклидии Fурунг (гиринг) сохта шудааст ва нам тасвирро образнок месозад, ранги оммавй касб кунад.
Калимаи Fурунгидан дар киссаи «Манбус» нисбат ба саг нам кор фармуда шудааст, ки инро адиб ба хотари вокей тасвир намудани нодиса салон донистааст: Саг пеши пойи сарбоз чукка нишаста, бонафрат Fурунгид (с.67).
Диалектизми хамбидан дар ланчанои чанубй аз чумлаи унсурнои сермаъност. Маънои асосии он « аз боли теппа ё шохи дарахт ба поён фаромадан» мебошад. Дар «ФГЧ,ЗТ» боз чандин маънои иловагии он ба кайд гирифта шудааст (с.748).
А.Самад ин феълро дар «КД» як маврид дар ифодаи амали инсон ва дар мавриди дуюм дар ифодаи амали найвонот истифода кардааст:
Вай... якбора поин хамбида, ... бо Шонин ... гушакй кард (с.93).
... вакте ки пода аз баландй давдавон ба саргани дена хамбиду дар хоку чанги хезондаи худ нопадид гашт, як наёнуе ба амал омад (с.132).
Дар нар ду маврид нам калимаи мазкур дар сухани тасвирй ба кор рафтааст. Сабаб дар он аст, ки адиб мехонад феъли хамбидан дар забони адабии точик хусусияти оммавй пайдо кунад, зеро точикй ва муътадилмаъност, бо муродифнои адабии худ ракобат карда метавонад, дорои обуранги бадеист ва барои таъмини бадеияти забони асар имконият дорад.
Феъли ланчавии палмосидан дар ланчанои чанубй дар ифодаи «даст-даст кардан, ламс кардан» истеъмол меёбад [5, с.526]. Калимаи мазкур дар «ФТР» (2006) бе ягон ишораи услубй«ошупывать, нашупывать» тарчума шудааст (с. 452), ки ин намон маънии ланчавии он аст. Шояд мураттибон онро намчун унсури меъёрй ба нисоб гирифта бошанд, лекин маълум аст, ки дар забони адабй вай муродифнои дигар дорад.
Вокеан, палмосидан дар ифодаи амали инсон истифода мешавад, аммо А.Самад дар повести «АБ» онро нисбат ба найвон нам ба кор бурдааст:
Ч,онвар ..., бо фуки намноку сиёнтобаш китф, бари гардани Панлавон, дастони занашро ... мепалмосид, мебусид, мелесид (с.108).
Дар повести «Паррончакно» А.Самад ин феълро нангоми ба тасвир гирифтани амали Пакана ба кор бурдааст:
Вай муйи чингилаашро палмосида ва мисли хурусчуча якта-якта кадам нинода, аз назди мо дур рафт ... (с.173).
Феълнои таркибии ланчавй дар эчодиёти А.Самад зиёд ба кор рафтаанд. Онно барои типпй кунонидани сухани персонажно, барои таъмини бадеияту образнокии забони асар ва накконияти мафнумнои мушаххас - наракат, амалиёт, таъсири нодисаю ашёи гуногун бо якдигар нам дар нутки персонажно ва нам дар забони нависанда намчун воситаи услубй, энсосиву муассирй мавкеи муним доранд.
Феъли изо кашидан дар киссаи «Х,авои тирамон» (ШС) ба калам рафтааст. Ч,ойи корбасти он нутки персонаж аст:
-О, ба зиёфат чегзада буданд-ку -мегуяд занаш ... Ё изо кашида нон нахурдй? (с. 93). Нависанда феъли изо кашиданро бо нияти услубй аз забони зиндаи халк интихоб карда, аз як тараф, онро намчун воситаи дурусту накконии ифодаи мазмун ва тобишнои гуногуни фикрй, мунит, муносибати одамон, характерно, истифода намуда бошад, аз дигар тараф, тавассути он як лавнаи зиндаи наётй офарида, бо ин рон нусни бадеии асар, реализми забони он ва хусусиятнои умумию фардии услуби нигориши худро тавсеа бахшидааст. Вокеан, дар ин бора Н.Маъсумй гуфтааст: «Боигарии забони халкро санъаткорона истифода бурдан, боиси ифоданокй, таъсирнокй, содагй, халкият ва реализми сухани бадей мегардад» [2, с.89].
Дар ланчанои чанубй таркиби дам кашидан ниноят фаъол аст ва намеша муродифнои адабии худро табдил месозад. А.Самад онро дар повести «АБ» истифода кардааст: Гармогарм дам бикаш шира (с. 100).
Нависанда медонад, ки феъли мазкур меъёрй нест. Аз ин ру, дар поёнтари матн дар нутки тасвирии худ аз муодили адабии он - ошомидан кор гирифтааст, ки ин маънидоди дохили матнии диалектизм аз чониби адиб нисоб меёбад: Дарози гарданборик бо як нафас ширро ошомид (с. 100).
Чунон ки зикр гардид, дам кашидан дар нутки персонаж истифода шудааст. Ин чунин маънй дорад, ки адиб тарафдори умумй кардани он нест. Зеро дам кашидан дар забони адабй муродифное дорад (нушидан, ошомидан), ки аз он болотар меистанд.
Хулоса, диалектизмнои фарохистеъмоли феъл дар роман, повест ва киссаву никоянои А.Самад хеле зиёд ба кор рафтаанд, ки онно барои боз нам чоннок сохтани забони асарнои у, реалистона ифода намудани мафнумнои мушаххас, пурзур кардани бадеият ва табий ба калам гирифтани нодисано ба адиб ёрй расондаанд.
АДАБИЁТ
1. Виноградов, В. В. О языке художественной литературы / В. В. Виноградов.-М.: Гослитздат, 1959.-656 с.
2. Маъсумй, Н. Очеркхо оид ба инкишофи забони адабии точик / Н. Маъсумй. - Сталинобод, 1959.-294 с.
3. Махмудов, М., Бердиев, Б. Лугати мухтари лахчахои Бухоро / М.Махмудов, Б.Бердиев.-Душанбе, 1989.278 с.
4. Махмудов, М., Чураев, F., Бердиев, Б. Фарханги гуишхои чанубии забони точикй /М. Махмудов, F. Чураев, Б. Бердиев. - Душанбе, 2012. - 946 с.
5. Фарханги точикй ба русй. - Душанбе, 2006. - 784 с.
6. Югов, А. Судьба русского слова / А. Югов. - М., 1962. - 138 с.
ДИАЛЕКТИЗМ^ОИ ЛЕКСИКИИ ХОССА, КИ ХУСУСИЯТИ ФЕЪЛЙ ДОРАНД
Нависандаи рус А.Югов менависад, ки «Феъл пурцилотарин ва зиндатарин %иссаи нутц мебошад. Дар феъл хуни сурх, хуни нщоят ботароват, хуни артерияи забон цори аст». Дар асар%ои А.Самад диалектизм%ои феъли зиёд мавриди истифода царор гирифтаанд. Сабаб он аст, ки феъл%о нисбат ба дигар %исса%ои нутц сермаъноанд, имконият%ои бисёри тасвири доранд, суханро дар гардиш меоранд, дар он%о э%сосоти %аяцонбахш пурзур аст. Ба ин гуру% вожа%ои шуридан, дам кашидан, хамбидан, чалидан, изо кашидан , тал чидан ва амсоли ин%оро дохил намудан мумкин аст.
Мацсад аз таълифи ин мацола ба та%циц гирифтани диалектизм%ои феъли ва хусусият%ои услубии онхо дар асар%ои А.Самад мебошад. Зеро та%цици мукаммали лексикаи забони меъёрии тоцик бе омузиши пурраи лексикаи ла%ца%ои мащллй, нишон додани вазифа%ои услубии диалектизм%о дар асар%ои бадеи имконнопазир аст.
Хусусияти тасвирии феъл нисбатан бештар аст ва бадеияти забони асарро хубтар таъмин менамояд. Храмин гуна имконият дар феъл%ои шеваги зиёдтар э%сос мегардад. Бо ёрии диалектизм%ои феъл амал воцеи ифодамеёбад. А.Самад феълхои шевагиро дар тасвири воцеа%ои маъмули цомеа истифода мебарад.
ТИПИЧНЫЕ ЛЕКСИЧЕСКИЕ ДИАЛЕКТИЗМЫ, КОТОРЫЕ ИМЕЮТ ГЛАГОЛЬНЫЙ ХАРАКТЕР
Русский писатель А.Югов пишет: « Глагол является самым ярким и живым из частей речи. В глаголе течет красная, яркая, кровь артерии языка». В произведениях А.Самада часто использованы глагольные лексические диалектизмы. Причина в том, что глагол в сравнении с другими частями речи, считается многозначным, имеет огромные изобразительные возможности, приводит речь в действие. В них особо ярко выражены экспрессивные чувства. В эту группу можно включить такие слова как: шуридани гизо бо цошуц ва ё бо даст (смешивание пищи ложкой или руками), дам кашидан ( пить залпом), хамбидан ( спускаться), чалидан (прийти к соглашению), изо кашидан (смущаться), тал чидан (складывать что-либо).
Целью написания данной статьи является изучение глагольных диалектизмов и их стилистических особенностей в творчестве А.Самада. Так как обстоятельное исследование лексики нормативного таджикского языка не представляется возможным без полного изучения местных диалектов, показа стилистических задач диалектизмов в художественных произведениях.
Изобразительных особенностей в глаголе больше, они обеспечивают художественность речи в произведении. Такие возможности больше всего отражаются в глагольных лексических диалектизмах. С помощью глагольных лексических диалектизмов действие выражается реальнее. А.Самад использует глагольные диалектизмы часто в реальных изображениях общества.
Ключевые слова: кровь артерии, глагольные лексические диалектизмы, часть речи, многозначные слова, экспрессивные чувства (шуридан- смешивание пищи ложкой или руками, хамбидан-спускаться).
TYPICAL LEXICAL DIALECTISMS THOSE HAVE VERB FEATURES
Russian writer A. Yugov writes, «Verbs are the brightest and most vivid part of speech. In the verb flows red, btight blood of the arteries of the tongue». Verbal dialects were widely used in the works of A. Samad. This was due to the fact that verbs were more meaningful than other parts of speech, they have a lot of descriptive possibilities, they make the speech circulate, and they have a strong sense of excitement. This group includes the words salting, squeezing and squeezing and so on.
The aim of the writing this article is to study verbal dialectisms and their stylistic features in the works of A. Samad. Since a thorough study of the vocabulary of the normative Tajik language is not possible without a complete study of local dialects, showing the stylistic tasks of dialectisms in works of art.
Figurative features are more in verbs they maintain artisty at works. These kind of abilities are mostly reflected in verbal lexical dialectisms. By the verbal lexical dialectisms the act expresses more real. A.Samad uses verbal dialectisms in real descriptions often.
Keywords: blood arteries, verbal lexical dialectisms, part of speech, polysemous words, expressive feelings (shuridan- mixing food with a spoon or hands, hambidan-descending).
Маълумот дар бораи муаллиф:
Саидова Цамила Сибгатуллоевна-номзади илм^ои филологи, омузгори калони кафедраи умумидонишгоуии забони тоцикии Донишгощ давлатии омузгории Тоцикистон ба номи Садриддин Айни, тел: (+992) 915236161;
Сведение об авторе:
Саидова Джамила Сибгатуллоевна-кандидат филологических наук, старший преподователь общийуниверситетской кафедры таджикского языка Таджикского государственного педагогического университета им. С.Айни, тел: (+992) 915236161;
About the author:
Saidova Jamila Sigbatulloevna- Candidate of Philological sciences, Senior lecturer of the Department of general university of Tajik languages, Tajik State Pedagogical University named after S. Aini. Phone: (+992) 915236161;
УДК: 811.111+161.1(573.3) ЛИНГВИСТИЧЕСКОЕ ПОНИМАНИЕ ПАРЕМИОЛОГИЧЕСКИХ ЕДИНИЦ: ТИПЫ, КРИТЕРИИ ДЕМАРКАЦИИ (НА МАТЕРИАЛЕ АНГЛИЙСКОГО И
РУССКОГО ЯЗЫКОВ)
Гайнутдинова А.Г.
Российско-Таджикского (Славянского) университет
В рамках настоящего исследования одной из важных задач является - установление национально - специфического компонента в сопоставляемых языках на основе изучения, отраженных в паремиях культурных реалий, характеризующих один из видов ценностной системы общественных отношений носителей английского и русского языков. Соответственно, для решения поставленной задачи, прежде всего, необходимо провести дефиниционный анализ паремиологических единиц, вербализирующих морально-нравственные отношения, с учетом выявления их интегральных и дифференциальных признаков.
Тот факт, что многие пословицы и поговорки различных народов сходны по своему значению и форме давно привлекает внимание паремиологов. В трудах таких зарубежных исследователей начала XX в., как П. Шмит, Я. Лаутенбах, Э. Кокаре затронута проблема сходства паремий в разных языках. Среди российских паремиографических источников XIX в. следует отметить, например, сборник И. Гольшух «Пословицы, поговорки и изречения, или народная мудрость на трех языках: русском, французском и немецком: с прибавлением некоторых на лат. яз»., в котором дано сравнение паремий в русском, французском и немецком языках [3, с.67]. И. Тимошенко, опираясь на сочинения философов древности, сравнивает русские паремии с поговорками и пословицами западноевропейских народов [3, С. 69]. Этот же принцип лег позднее в основу «Большого англо-русский фразеологического словаря» А.В Кунина, в который составителем были включены английские пословицы [10, с. 59].
В русской науке о языке особый интерес к паремиям наблюдается с конца XIX в. - ХХ в., когда русские пословицы и поговорки изучаются в сравнении с паремиями других народов мира. Попытки разграничить пословицы и поговорки уходят далеко в прошлое и только В.И. Даль в предисловии к сборнику «Пословицы русского народа» одним из первых попытался отделить пословицы от других устойчивых выражений.
Проблема определения устойчивых выражений и их различных типов, таких как поговорки, фразеологизмы, устойчивы словесные комплексы и идиомы активно разрабатывалась в 60-80-е годы в трудах В.Л.Архангельского, А.М. Бабкина, В.В. Виноградова и др. [2, с.98].